พ่อใครเสีย ใครไม่มีพ่อให้กอดให้บอกรักเหมือนผมบ้างครับ

วันพ่อปีนี้และทุกๆปี ผมไม่มีโอกาสได้กอดหรือบอกรักพ่อต่อหน้าเลย จากเด็กตัวเล็กๆที่เติบโตมาด้วยตัวเองในโลกที่กว้างใหญ่ ตั้งแต่แม่จากไปเมื่อตอน 7 ขวบ ผมก็เหลือพ่อเพียงคนเดียว พ่อคือทุกๆอย่างในชีวิตของผม พ่อเป็นทั้งเพื่อน เป็นทั้งครู เป็นทั้งพี่ชาย และเป็นพ่อที่ดีมาโดยตลอด ไม่ว่าพ่อจะขายของข้างถนน พ่อไม่ต้องรวยล้นฟ้า ไม่ต้องมีบ้านใหญ่ๆ ไม่ต้องมีสมบัติใดๆ ผมก็รักพ่อที่สุดและภูมิใจที่เกิดเป็นลูกพ่อที่สุด พ่อสอนผมมาตลอดว่าพ่อขายของเงินที่ได้แต่ละวันมันลำบากที่ได้มา ใช้ให้เห็นคุณค่าของเงินและความเหน็ดเหนื่อยที่พ่อหามาได้นะลูก ผมไม่เคยอยากได้ของต่างๆแบบเพื่อนเลย ผมสงสารและเสียดายเงิน พ่อทำงานเหนื่อยมากแล้ว ผมจะช่วยพ่อประหยัดเงิน ผมอยู่กับพ่อมาตลอดตั้งแต่แม่เสียตอน 7 ขวบ ถึงอายุได้ 18 ปี เรียนเพิ่งจบ ม.6 ใครจะไปคาดคิดว่าผมจะต้องมาเสียพ่อไปอีกคน ทุกอย่างในใจเหมือนมันกำลังสลาย นี่ผมต้องอยู่คนเดียวแล้วหรอเนี่ย (ผมมีพี่ชายนะครับ แต่ไม่ค่อยสนิทกัน เพราะพี่ชายผมค่อยข้างโลกส่วนตัวสูง เกเร) ต่อไปนี้เราจะอยู่ยังไง อยู่กับใคร จะเอาเงินที่ไหนใช้ จะได้เรียนหนังสือหรือป่าว จู่ๆมาเสียพ่อไปผมทำใจยังไม่ได้เลย เวลามีปัญหาอะไร ไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใคร ไม่รู้จะปรึกษาใคร ทุกอย่างมันทรมานไปหมด และผมก็เริ่มต้นเรียน ป.ตรี โชคดีที่ตอนนั้นปีที่ผมเข้า ค่าเทอมยังถูกอยู่และเป็นปีสุดท้ายพอดี ผมตั้งใจเรียนบ้างเล่นบ้างแต่ผมก็จบ ต้องขอขอบคุณเพื่อนด้วยที่ทำให้ผมประสบความสำเร็จในด้านการศึกษา และผมก็ได้เข้ารับปริญญา



เป็นวันที่ผมภูมิใจและดีใจที่สุด ผมตั้งใจเรียนได้ปริญญามาฝากพ่อกับแม่แล้วนะครับ ผมเริ่มหางานทำ ได้งานทำเป็นพนักงานบริษัทฝ่ายบริการลูกค้า เงินเดือนเริ่มแรกก็นิดหน่อย ทำงานไปวันวัน พอวันหยุดผมก็ไปหาความรู้อยู่เสมอ ไม่ว่าจะเรียนทำขนม ทำอาหาร ตัดผม ฯลฯ ผมได้หาที่เรียนฟรีทุกอย่าง เพราะผมอยากมีความรู้เยอะๆ การที่เรามีความรู้ความสามารถ สำหรับผม ผมคิดว่าคงไม่อดตายแน่ๆ หลังจากที่ผมได้ไปเรียนมาเป็นระยะเวลานึง ผู้บริหารก็เริ่มรู้ว่าผมมีความสามารถในด้านต่างๆ เขาก็มอบหมายงานอย่างอื่นให้ผม และฐานเงินเดือนผมก็เริ่มขึ้นบ้างแต่ก็ไม่ได้เยอะนะ และผมคิดว่าผมมีเงินเดือนแล้ว เงินส่วนหนึ่งผมจะเก็บไว้ให้ตัวเองใช้ยามเจ็บป่วยและสร้างอนาคต แต่อีกส่วนนึงผมจะทำบุญ ไม่ว่าจะเป็นการทำบุญในรูปแบบไหน ผมทำหมด





ผมไม่เคยอายนะในการช่วยเหลือใคร ผมเคยพาคนสติไม่ดีไปกินเอ็มเค กินข้าวกันคนละจาน คนในร้านมองกันเยอะมาก แต่ผมไม่อายครับผมกลับมีความสุขซ๊ะอีก ผมเคยถามเขาว่า ป้า ป้า ป้าเคยมีลูกหลานพามากินแบบนี้ไหม เขาบอกว่าไม่เคยเลย หนูใจดีกับป้ามาก ป้าพูดน้ำตาคลอเบ้า ผมก็คิดว่า เอ้ๆๆๆ นี่ขนาดเป็นอาหารธรรมดาสำหรับเรา แต่สำหรับเขามันคือมื้อที่พิเศษที่สุดเลย ไม่ว่าจะเป็นเด็กน้อย ผมก็สงสาน



อีกอย่างคือผมไม่มีพ่อแม่ให้เลี้ยงดูแล้ว ผมจึงเลือกทำบุญ เอาเงินไปซื้อสิ่งของอาหารให้คนไม่ด้อยโอกาสได้กินดีกว่า

หลังจากนั้นผมก็เลือกที่จะบวชทดแทนบุญคุญพ่อกับแม่  









และวันนี้ก็เป็นวันพ่อ ลูกคนนี้ไม่มีอะไรจะให้พ่อ แต่ลูกขอทำสิ่งที่ดีและเป็นหน้าที่สำหรับลูกผู้ชายคนนึงให้พ่อครับ นั่นคือการบวช พ่อได้เห็นได้จับชายผ้าเหลืองลูกแล้ว ระยะเวลาที่บวชมา 6 เดือน ลูกตั้งใจปฏิบัติตัวดี เพื่อที่พ่อกับแม่จะได้ภูมิใจในตัวลูกคนนี้ ผมรักพ่อกับแม่ และคิดถึงพ่อกับแม่มากที่สุดเลย เหมือนพ่อไม่ทันได้เห็นได้ภูมิใจเลยว่าลูกคนนี้มาได้ไกลแค่ไหน คิดถึงมาก ต่อจากนี้ผมจะเป็นคนดี จะไม่ทำให้พ่อแม่ผิดหวังเลย ถ้าชาติหน้ามีจริงผมขอเกิดมาเป็นลูกของพ่อกับแม่อีกนะครับ ด้วยรักและคิดถึง คนที่จากไปไกลแบบไม่หวนกลับมา "รัก"



ขอบคุณทุกคนที่สละเวลามาอ่านนะครับ ผมอยากมาเล่าประสบการณ์ให้เพื่อนที่ท้อ หมดหวังได้อ่าน และคุณจะรู้ว่าบนโลกนี้มีคนที่โชคร้ายและลำบากกว่สพวกเรามาก สู้ๆครับ และสักวันหนึ่งคุณจะเข้มแข็งพอ เหมือนผม





โชคดีครับ